Seleç(i)ão ;;;

Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε... Η εθνική Βραζιλίας ολοκλήρωσε πρόωρα τις υποχρεώσεις της και στο Κόπα Αμέρικα μετά την ήττα της από την Παραγουάη στη διαδικασία των πέναλτι. Ποιός θα το περίμενε; Η χώρα όπου το ποδόσφαιρο έγινε θρησκεία, η χώρα με την κορυφαία εθνική ομάδα όλων των εποχών, να ζει μια παρατεταμένη κάμψη στο πιο υγιές προϊόν της μαζί με τον καφέ. Φυσικά, η καμπή δεν είναι μία κατάσταση των τελευταίων ετών, με τις απανωτές και δυνατές αποτυχίες. Έχει παρελθόν, και η αρχή της εντοπίζεται μετά το Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία. Γιατί ο πρόωρος και τότε αποκλεισμός στα προημιτελικά της διοργάνωσης, δεν μπορεί ούτε να θεωρηθεί μεγάλη αποτυχία, πόσο μάλλον να συγκριθεί με τις κακές στιγμές της Βραζιλίας από τότε και έπειτα.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια λοιπόν Βραζιλία, αντιμετώπιζε τη Γαλλία και ηττήθηκε με 1-0. Μία Γαλλία με Ζιντάν στην τελευταία του διοργάνωση, με Ανρί, με Βιεϊρά, με Μακελελέ, με Ριμπερί, με Τιράμ, με Γκαλάς και άλλους. Γίνεται κατανοητό, ότι η ήττα από μια τέτοια ομάδα δεν συνιστά αποτυχία. Μάλλον η νίκη θα αποτελούσε υπέρβαση. Στο μεταξύ, η Σελεσάο έχει κατακτήσει το 2004 το Κόπα Αμέρικα και το 2005 το Confederations Cup. Η συνέχεια από τη μεγάλη επιτυχία του 2002 ήταν ιδανική και η μετάβαση στην επόμενη μέρα φάνταζε κάτι παραπάνω από ομαλή και ανώδυνη. Όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά από ό,τι φαίνονταν.

Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι Βραζιλιάνοι επαναπαύτηκαν στη σπουδαία ποδοσφαιρική γενιά των Ρονάλντο, Ριβάλντο, Καφού, Ντίντα, Λούσιο και των υπολοίπων πρωταγωνιστών. Η χώρα δεν παράγει πλέον παίκτες ικανούς να στελεχώσουν την εθνική ομάδα και να διαδεχθούν τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Ο Ροναλντίνιο και ο Κακά π.χ., στο Μουντιάλ του 2002 ήταν νεαρά παιδιά. Ο ρόλος τους όμως ήταν σημαντικός και κατά συνέπεια ήταν έτοιμοι τα επόμενα χρόνια να ηγηθούν της ομάδας. Ανάλογες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών δεν παρατηρούνται στο Μουντιάλ του 2006, που ήταν και το κύκνειο άσμα για πολλά μεγάλα κεφάλαια της επιτυχημένης σελεσάο, όπως ο Ντίντα, ο Καφού, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ρικαρντίνιο, ο Λούσιο, ο Ρονάλντο. Έτσι, το ρόστερ της επόμενης σαιζόν, στο οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται οι προαναφερθέντες, παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις. Η μόνη θέση που καλύφθηκε επάξια είναι του δεξιού μπακ με τους εξαιρετικούς Ντάνι Άλβες και Μαϊκόν να διαδέχονται τον Καφού. Στις υπόλοιπες θέσεις το χάος...

Πρώτα από όλα, η Βραζιλία δεν έχει καταφέρει να βρει από τότε έναν ικανό και με διάρκεια τερματοφύλακα. Μόνο ο Ζούλιο Σέζαρ έδειχνε καλά στοιχεία αλλά η λάμψη του ήταν για δύο χρόνια. Η αμυντική γραμμή δεν βρηκε ποτέ τον ηγέτη της καθώς ο Τιάγκο Σίλβα που ίσως να μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο είναι υπερβολικά μόνος και κάποιες στιγμές ευάλωτος στο λάθος. Ο Μαρσέλο το παλεύει να μπει στα παπούτσια του Ρομπέρτο Κάρλος αλλά πρέπει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη ανασταλτικά. Στο κέντρο, ο Ντενίλσον δεν αντικαταστάθηκε ποτέ ενώ ο Ντιέγκο δεν είχε τα προσόντα να εξελιχθεί στο επόμενο δεκάρι της ομάδας. Το κενό του Ριβάλντο παραμένει τεράστιο. Το ίδιο ισχύει και για τον Ρονάλντο. Φρεντ, Αντριάνο, Λουίς Φαμπιάνο και Βάγκνερ Λοβ, ουσιαστικά πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Η Βραζιλία όπως την ξέραμε, είπε αντίο μετά το 2006. Κακές επιλογές προπονητών, επιμονή σε πρόσωπα που δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν και η παρακμή του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος συνθέτουν το παζλ της αποσύνθεσης. Η συντριβή με 7 γκολ από τη Γερμανία μέσα στο σπίτι της το 2014, αποτέλεσε την επιβεβαίωση της καθίζησης. 

Επειδή όμως ποδόσφαιρο χωρίς Βραζιλία δεν υπάρχει, οφείλουν οι ιθύνοντες της εθνικής να βρουν τη λύση και να κάνουν την επανεκκίνηση Το θετικό είναι ότι υπάρχει καλή μαγιά. Ντάνι Άλβες, Μαρσέλο, Νεϊμάρ, Κουτίνιο, Νταβίντ Λουίζ, αποτελούν επαρκή πρώτη ύλη. Λείπει ένας νέος, άφθαρτος και φιλόδοξος προπονητής που να βάλει τους παίκτες σε καλούπια και να επιβάλλει για αρχή τουλάχιστον ένα ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, ξεχνώντας για λίγο την τακτική του κυριαρχικού ποδοσφαίρου. Η σελεσάο έχει ανάγκη από αποτελέσματα καταρχάς, για να σταθεροποιηθεί θετικά στη συνείδηση των Βραζιλιάνων. Από εκεί και πέρα, πλάνο και υπομονή, και τα άλλα θα έρθουν. Η Βραζιλία πρέπει πάση θυσία στο Μουντιάλ του 2018 να επιστρέψει. Όχι να το πάρει, αλλά να δείξει ότι επανέρχεται στην ελίτ. Ότι λέει ciao σε αυτή την τραγική δεκαετία και ανοίγει μία νέα σελίδα. Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο χρειάζεται την πολυτιμότερη λάτιν πινελιά του. Ας ελπίσουμε ότι θα την έχει. Σύντομα...

Αναγνώστης

Posted in: Αθλητικά,Αναγνώστες,Βραζιλία,Ποδόσφαιρο